‘Das innere Kind’ was het thema van een lezing van de Duitse fysiognome Wilma Castrian, auteur van het Lehrbuch der Psycho-Physiognomik (2001) en Praxis der Psycho-Physiognomik (2006), die haar uitspraken baseert op de psycho-fysiognomie van Carl Huter. Ze benaderde het thema vanuit de pedagogiek.
Ik wilde daar op 18 juli 2003 bij zijn, want ik had veel vragen over ‘het innerlijke kind’.
Zou het gaan over het kind in jezelf, je ziel, hoe je in je kindertijd was, hoe je als kind reageerde op je omgeving, intuïtief en onbevangen?
Gaat het altijd om een innerlijk kìnd of hebben sommige mensen een innerlijke volwassene? Een oude ziel, die een kind in zich ervaart als een gevoel en een weten en dit meeneemt in zijn volwassenheid?
Het kind moet nog ‘vol wassen’, wat letterlijk ‘volgroeien’ betekent.
Volgens gelaatkundige Wilma Castrian is daar veiligheid en geborgenheid voor nodig. Wie of wat datgene is wat het kind in ons is, zullen we volgens haar niet te weten komen.
Voor de pedagogiek is het kind in jezelf een leven lang belangrijk, want de zelfopvoeding houdt nooit op.
Op 17 oktober 2006 had ik een persoonlijke 
ontmoeting met Wilma Castrian tijdens het eerste Europese Carl Huter Congres in Nümbrecht (Duitsland). Bij een van mijn eigen lezingen wilde ik haar opvattingen over dit onderwerp ook laten horen. Ze antwoordde: “Übersetzen Sie gern um die Holländische Leute damit bekannt zu machen“.
Mijn vertaling van haar volledige lezing is te zien via deze link.